Απόσταγμα δροσιάς

Μασάω τον ήλιο για να σβήσω
του χθεσινού φιλιού σου τη δροσιά

Παραμονεύεις ,πυροδοτείς

πυρώνεις και παρίστασαι

-παρήχηση του εσύ.

Τα χείλη σου είναι κοφτερά

 πιο κοφτερά απ’τ’ αντίο

Ένα «θέλω» -με- σκουριάζει κατακόκκινο

Καταργήστε το «θέλω» να δείτε για πότε πέφτει ο Άνθρωπος

Καταργήστε τον έρωτα να δείτε για πότε πέφτει η Τέχνη

Εδώ απάνω στο ελάχιστο της μνήμης

θα χτιστεί η αιωνιότητα

                                    έτσι να δούμε αν φτάνει(ς)