Η ποίηση της Τετάρτης

Έτσι επειδή είναι αρχή κι η αφορμή έναρξης αυτού το μπλογκ ήταν μια μπουρδολογία
σας παραθέτω 4 ποίματα που γράφτηκαν πέρσι συνεταιρικά.

Part 1

Η φάση ξεκίνησε στις 31 Γενάρη 2014 στον Πειναλέωντα για πλάκα.
Μετά την έκδοση όμως του On του Μπογδάνου, πήρε νέες διαστάσεις.
Δημοσιεύω λοιπόν κάποια ποιήματα, των οποίων την κριτική την αφήνω στο αναγνωστικό κοινό.

Το μωβ · ακούσια παραίτηση
στα θραύσματα του απομεσήμερου
Η αλαβάστρινη αναθεώρηση
της πυρωμένης θύμησης των μελλούμενων
Το εγώ της πρωτοπρόσωπης αφήγησης
αμάγαλμα πεσμένων φύλλων και θλίψης φθινωπορινής
Η βροντερή ιαχή της ζωής
που πνίγεται σε μια θάλασσα φτιαγμένη απ’τον εαυτό της
Εαυτός το αρχέγονο ένστικτο
μιας μελωδίας που συντίθεται
στη στιγμιαία αποσύνθεση των αιώνων

Part 2

Το δεύτερο ποίημα, το οποίο βρήκε τον δρόμο του έξω από τις ρακισμένες και πανσετισμένες ψυχές μας την Τετάρτη που μας πέρασε.
Συγκεκριμένα η δική μου ψυχή ήταν τραυματισμένη, από την άρνηση του
αγαπημένου μου smartphone να λειτουργήσει κανονικά
Όπως θα παρατηρήσεις αγαπητέ  αναγνώστη, η παρακάτω ποίηση είναι αστική- όχι με την έννοια της ταξικότητας , αλλά με την έννοια του άστεως.

ΙΔΟΥ!

Άθυρμα αλλαλαζόντων τρολς
στην πόλη πέρασμα για κλάινμαινονειροπομπές
Η χαραυγή της θλίψης
εμπρός στο μαραμένο απ΄τον γλύπτη χρόνο smartphone
Στης λιβελούλας το ηλιοφώτιστο απάνθισμα
η απαράβατη θλίψη του τραχανά στο δειλινό περιδιαβαίνει
Γνωρίζοντα το αδήριτο αλλά, αποφεύγοντας το λυσιτελές θέλω
σκόνη · ίσως · ηπειρωτικό τσιπουρομεταξουργείο
Η μάχη της νύχτας, ακαγκέλωτη
Για ανδριωμένους βόες, γλυκοτσούτσουνες φάσεις
Τη γαργαλάει τη μπάμια ο καιρός,
σαν τιμωρός η θάλασσα
Γυρνώντας ορμώμενος τρεις οργιές ανάποδα
για
αετόμορφο χτύπημα δάδας · υγρό και τραχύ. Λάβα

Part 3

Κι ερχόμαστε στο τρίτο-και τελευταίο μέχρι αυτή τη στιγμή- ποίημα. Σας ξορκίζω! η γυναίκα του Καίσαρα εδώ μόνο φαίνεται τίμια.

Υγρές ακόμα οι πληγές που αφήνει
το χάδι- κοπίδι- της αιωνιότητας
Στα μάτια μου το φιλί σου ακόμα καθρεφτίζεται.
Της ερεβώδους απουσίας η αντίθεση τη δίψα στο βλέμμα μου δε σβήνει/
Σπαράζει η γη από τους πόνους της γένας του αύριο
Κι εσύ μια θλίψη που αιωρείται και δικιολογεί το αλκοόλ
Το αγέρι σαν τ’αρωμά σου γλυκερά με διαπερνάει
στο μεδούλι της μοναξιάς μου απροσδόκητα εισβάλλει
Με ξυπνάς απότομα απάνου στην αυγή του χθες
Μέχρι το δείλι η ψυχή μου ακόμα ποτισμένη απ’την βροχή σου
Και το βράδυ ·
το βράδυ μαζί τ’αστέρια μετράμε- κι ας μην το ξέρεις
Και το βράδυ μαζί καπνίζουμε την ζωή μας · μαζί,
μπας και μαυρίσει και μας φανεί αλλιώτικη
Το τσιγάρο της κοινής μας ύπαρξης καπνό γεμίζει το μυαλό μου
Κι η στάχτη είναι η ζωή μου-το ήξερες;
Το τσιγάρο έσβησε απ’ τις σταγόνες της βροχής
Η βροχή, τα τσιγάρα, το στρωμένο κρεβάτι μας. Λείπεις.

Part 4

ΟΙΜΩΓΕΣ

Η σπασμωδική αέναη ανάσα της απολιθωμένης ανάσας μου
ήρθε, κατακάθισε και ψιθύρισε στα στιλπνά κατάμαυρα μαλλιά της
Μια μελωδία πρωτάκουστη που μύριζε αποφορά νερού
και σαπίλα μεγαλείου
Απόχρωση μεγαλείου · ξύλινη σαθρότητα στο λοιπόν
λαχανιασμένη μπουρζουαζία υστεροφημίας
ορθώθηκε σκοτεινή. Και τα μάτια υγρά και ξένα
Αργά ·πίσω από χρώματα
που σαν αγρίμια γλύψανε την σκοτεινή σπιρτάδα της ψυχής σου
εώς εκείνο το σημείο που πια ψυχή δεν είχες- Empty-
κι έπειτα ενεός κοιτώντας το επέκεινα της άδεις ύπαρξής σου
ενώ η παράφορη ανάμνηση του χθες και του αύριο
χυνόταν απ’το νεκρό σου στόμα
σαν ασημένιο μέλι
Κι η κατάφορη παρουσία του σήμερα
στέρευε αγωνιώντας στα γόνατά της
χλωμιάζοντας