Το σκάψιμο ενός μεθυσμένου

Ποια πυροδότηση κι από ποιον κόσμο να σε σβήσει, σίγουρη μνήμη και παράδοση γενναία;
Απρόσιτη πραγμάτωση πάνω στις φεγγαρόπετρες που φωσφορίζουν ανθρώπινη σάρκα κι επιθυμία κατάχλωρη και σάρκα πυρωμένη από την άρνηση.
Μνήμη μη κάνεις να πετρώσεις. Έτσι πικρία ζωντανή της σκέψης της αφόρητης · της πιο απ’τη μνήμη ζωντανής. Του πιο απ’το άυριο μεγάλο χθες.

Ξέρεις που πας μυαλό .Εκεί που γεμίζεις. Από τι ; Από αυτό που’ναι φτιαγμένο ο άνθρωπος να ψάχνει και σκάβει μέχρι να του ματώσουνε τα χέρια.
Σκάψε στη γης, σκάψε στα μέσα σου, μόνο να ξέρεις πως το βρίσκεις δυο ή τρεις φορές. Κι έπειτα τι; Μονάχα η επιθυμία να το ξανάβρεις. Καταπράσινο και φρέσκο σαν μέρα ανοιξιάτικη · καυτό σαν ήλιο αυγουστιάτικο . Έτσι που να ισοπεδώνει, τι;
Ό,τι δεν έζησες.

Μείνε έτσι ολόκληρη. Μην πας να ξεθωριάσεις. Κάθε πρωί που ξυπνάω σε χτίζω απ’την αρχή. Δεν σ’αφήνω μέχρι να μου σε πάρει η ίδια η ζωή.
Σου ξόδεψα πρωινά. Όχι μονάχα νύχτες. Πρωινά και μεσημέρια και ξενύχτια με τους ανθρώπους τους δικούς μου. Ήσουν εκεί  γιομάτη τι; Ολοκλήρωση.

 8/1/2015